معرفی فیلم بی حسی موضعی

بی حسی موضعی سومین و آخرین فیلم حسین مهکام است که از اولین نمایش آن در جشنواره جهانی فجر، با استقبال خوبی روبرو شد.

این فیلم که در دوران کرونایی سینمای ایران به روی پرده رفت، حالا اکران آنلاین خود را هم شروع کرده است.

فیلمی که باحال و هوای عجیب و لحن متفاوتی که دارد، باوجود کم رونقی گیشه، در صدر جدول فروش قرار داشت و حالا می‌تواند در اکران آنلاین هم موفقیت خوبی کسب کند.

حسین مهکام بعد از سال‌ها نویسندگی در سینمای ایران و ساخت دو فیلم آزادی مشروط و آندرانیک، با بی حسی موضعی فیلمی متفاوت عرضه کرده است و قدم درراه جهانی جدید گذاشته است.

همین جسارت هم مهم‌ترین دلیلی است که مخاطب را به سمت بی حسی موضعی جذب میکند و او را تشویق به تماشای این اثر میکند.
یک روایت ابزورد
سال‌ها همکاری با عبدالرضا کاهانی در فیلم‌هایی چون بیست و هیچ، تأثیرش را در بی حسی موضعی بیشتر از سایر آثار مهکام نشان می‌دهد و این فیلم مستقیماً متأثر از سینمای کاهانی و به‌ویژه اسب حیوان نجیبی است، قصه شب‌گردی بیهوده چند کاراکتر را به تصویر می‌کشد.
قصه بی حسی موضعی از جایی شروع می‌شود که جلال (حبیب رضایی) در اعتراض به ازدواج ناگهانی خواهرش ماری (باران کوثری) و شاهرخ (پارسا پیروزفر) از خانه بیرون میزند.

با راننده تاکسی سرخوشی به نام ناصر (حسن معجونی) همراه می‌شود و به سراغ دوست قدیمی‌اش بهمن (سهیل مستجابیان) می‌رود.

روایت بی حسی موضعی، کاملاً در راستای نام فیلم است. از ابتدا با کاراکترهایی طرف هستیم که در یک خلسه به سر می‌برند، در یک حالت بی‌حسی که آن‌ها را نسبت به همه اتفاقات دوروبرشان بی‌تفاوت کرده است.

درواقع آنچه تأثیر سینمای کاهانی بر بی حسی موضعی را آشکار می‌کند،همین سبک ابزورد فیلم‌نامه است.

بی‌هدفی و پوچی که تک‌تک رفتارها و کنش‌های کاراکترها را تعریف می‌کند و بیننده‌ای که در عین این بی‌هدفی با آدم‌ها و واکنش‌های عجیبشان همراه می‌شود، دقیقاً از آثار کاهانی می‌آید.
مهکام در آخرین تجربه فیلم‌سازی‌اش، دنیایی کوچک از آدم‌هایی را می‌سازد که در حبابی خیالی زندگی می‌کنند.

روابطشان محدود است و بنیان‌های روان‌شناختی آن‌ها سنخیتی باعقل و منطق ندارد. در این فضا است که اساساً قصه‌گویی روایت به چالش کشیده می‌شود.