معرفی سریال Agha'zadeh

نقد و برسی اقازاده:

سریال «آقازاده» تا پیش از فرا رسیدن سکانس پایانی قسمت نخست، کمی متفکر و جدی به نظر می‌رسد. جدی از آن باب که به ظاهر با اثری صاحب محتوا و کمی دورتر دارای معنا مواجه هستیم که قصد دارد تأثیرگذار باشد، اما همان پایان‌بندی قسمت پایلوت کافی است تا خیلی سریع متوجه خط داستانی سریال با تم سیاه ازلی و سفید ابدی ‌شویم و تمام امیدهایمان رنگ ببازند!

Link

Embed

Copy and paste this HTML code into your webpage to embed.

آقازاده بسیار پرمدعا است و ‌داعیه‌ی ارائه‌ی مفاهیم جدی دارد و تم‌های عشق زمینی، عشق و ایمان الهی، پرده‌برداری از فساد سازمان‌یافته گسترده،

آقازادگان نانجیب و هزاران معضل امروزی و همیشگی دیگر را در خود جای داده است. اغلب این مسائل یا در گذر زمان کشش و اثرگذاری خود را از دست داده‌اند یا طی همین سال‌های اخیر، مثل مسأله آقازادگی، آن‌قدر در فضای مجازی مورد بحث و مناقشه قرار گرفته‌اند که حتی برای مخاطب عام نیز جذابیتی ندارد،

چه برسد به اینکه سریالی با ترکیب این محتوا با آن دوربین خام‌دستانه در صدد مقبول افتادن در نظر سینمادوستان و مخاطبان با تعصب‌های ایرانی-مذهبی باشد.

مشکل اصلی آقازاده این است که نه درد را تصویرگری می‌کند و نه دردمند را می‌سازد. به همین خاطر بعد از چند قسمت تحمل سریال سخت می‌شود؛

مشکلی که زاییده‌ی یک نگاه خشک و غیرواقعی است. نگاهی که اجتماع پیرامونش را نمی‌شناسد و نمی‌سازد و بیش از آنکه درامی باشد که حرف‌هایش مخاطب را به فکر و در ادامه عمل برای اصلاح جامعه خویش وادارد، آن‌قدر از محیط زیستی بیننده‌اش به دور است که خیلی راحت می‌توان گفت رخدادهای سریال در قلمروی ذهنی حامد عنقا و تیم نویسندگی رقم می‌خورند نه ایران امروز ما. مشکل اساسی اینجاست که فرقی بین اینکه با چه دیدی به مجموعه‌ی آقازاده نگاه کنیم نیست؛

بلکه شخصیت‌های آن به قدری تیپیکال، ناملموس و متناقض‌نما هستند که به هیچ‌وجه توان پاسخگویی به سؤالات جدی و سنجیده شدن بر اساس معیارهای موجود را ندارند. حتی اگر این قصه را بر اساس دنیای سوبژکتیو فیلم‌ساز بررسی کنیم، بازهم خط رفتاری و جزئیات شخصیت‌پردازی افراد آن‌قدر سطحی و ناکارآمد است که کاسه‌ی صبر مخاطب لبریز می‌شود.

سریال با آزاد شدن یک دختر از زندان و چند دقیقه بعد، پرس شدنش در یک ماشین گران قیمت خیلی جلوه‌فروشانه آغاز می‌شود. پس از یک یا دو قسمت با درهم شکستن خطوط زمانی می‌فهمیم شخصیت زن اصلی داستان دو اسم دارد، یکی راضیه برای دنیای فقرا و هیأتی‌ها و یکی مانلی برای آدم بدهای قصه….

مانلی زندگی پیشین خود در قالب راضیه را نکبت‌بار می‌داند و آشکارا خودباختگی خود در مقابل سرمایه را فریاد می‌زند. به هر طریق این دختر جوان سطحی، خود را به نیما بحری نزدیک می‌کند. اما دلیل چرخش نگرش او به سمت حامد چیست؟ راضیه و مانلی در یک چیز اشتراک دارند و آن بیزاری و تنفر از قشر فرودست و ساده‌زیست‌ها است، در نتیجه بر اساس منطق ناقص خود سریال هم این عاشق شدن‌های پیاپی دختر اشتباه است و توسط محتوا پشتیبانی نمی‌شود؛ زیرا او که از سبک زندگی افرادی مثل حامد و خانواده‌اش عمیقا بیزار است، چطور به وصلت با آن‌ها فکر می‌کند